Niçin Kitap Okuyorum?
Daha ilkokulun ilk yıllarında, okumayı öğrendikten sonra başladı kitaplara olan tutkum… Onların iki kapak arasında kalan kısmının her zaman büyüleyici şeyleri içerdiğini düşünürdüm.Bazen içinden bir masal prensesinin çıktığını,bazen bir iyilik perisinin saçlarıma dokunduğunu,bazen kötü kalpli cadıların aileme zarar vereceğini düşünürdüm…Hiç yanımdan eksik etmezdim o minicik ama marifeti büyük şeyleri…Nereye gidersem gideyim muhakkak yanımda bir kitap olurdu.Küçükken çok konuşmayı seven bir çocuk değildim.Bu yüzden her kimle nereye gidersem gideyim yanımda kitabım da olurdu. Bazen cebimde ,bazen elimde,bazen sepetimde…Millet kendi halinde konuşmaya daldığında ben onlarla konuşacak bir şey bulamazdım.Taaa o dönemlerden geliyormuş demek ki kalabalıkları sevmemem…Ve kendi yalnızlığıma kitapları arkadaş olarak seçmem…İşte böyle başladı benim kitaplarla olan serüvenim.Kalabalığı sevmeyen ,nasıl iletişime geçeceğini bilemeyen ben, o büyülü şeyleri kendime arkadaş edinmişim..İyi ki de edinmişim. Beni hiç yalnız bırakmayan ,her anımda yanımda olan,karşılaştığım farklı farklı zorluklar karşısında bana çözüm kapılarını sonuna kadar açan,ağladığımda sessizce eşlik eden, bazen bir cümlesiyle kendimi süperman gibi hissettiren ebedi arkadaşlarım….
Uykum kaçtığında başucumda,
Yalnız kaldığımda yanımda ,
Bilgiye aç hissettiğimde yanımda,
Bir aşka ihtiyacım olduğunda yanımda,
İletişim kurmakta zorluk çektiğimde yanımda,
Yalnızlığıma mükemmel eş,
Karanlığıma ışık,
Güç kaynağım,
Sizler de ebedi arkadaşlar edinmek isterseniz, artık onlara yüz çevirmeyin derim.Kitaplarla dostluk bir başka…